En definitiva, do millo aprovéitase todo:

 

• As barbelas: uso mediciñal sobre todo en padecementos de tipo renal. Tómase en infusión. en xeral toda a planta é considerada antiespasmódica e antihemorráxica.

​

• Gran de millo: os galegos comen moi pouco gran de millo sen procesar, producto culinario habitual noutras tradicións gastronómicas. Tamén en América Latina, o fundo do millo (curruncho, tizón,...) é empregado como compoñente básico en determinados pratos rexionais, existindo explotacións agrícolas centradas no seu cultivo.

  • Do gran do millo tamén se extrae o almidón, utilizado como produto industrial, como alimento e como solución intravenosa.

  • Da casca de gran de millo conséguense os extractos do xerme, usado como aceite, como combustible ou para alimentación animal.

​​

• Milleiro: o uso máis importante do millo é a alimentación animal, tanto o gran como a cana. Do milleiro tamén se extrae o alcol (etanol) empregado como carburante en máquinas e motores. Da cana do milleiro extráese o xarope de millo, adozante substitutivo do custoso azucre.

​​

• Follaco: co follaco conséguese o recheo para os colchóns (xergóns), confeccionanse cestos, rodos, monecas, elabóranse cebos para a pesca do atún e o bonito.

 

USO ALIMENTICIO DO MILLO

 

A fariña do millo é o produto do cereal máis usado.

 

• Podemos distinguir diferentes variantes de pan creadas con esta fariña:

  • Bola de porta aberta: unha vez quente o forno, retíranse as brasas co choqueiro, reservándoas no lar, introducindo o pan no forno, ao que non se lle pechará a porta, pois no seu lugar colocaranse as brasas candentes, manténdoas vivas con carozos, vides…

  • Bola de Noite Boa: unha variedade da anterior, caracterizábase polas herbas aromáticas que a condimentan durante o fornado (como poden ser os anises entre outros).

  • Bola do lar: a masa deste pan non leva levadura, dáselle unha forma redonda e baixa, cocéndoo sobre un lar quente -de aí o seu nome-, cubríndoa cunhas follas de verdura ou de castiñeiros e poñéndolle por riba as  cinzas aínda ardentes do lume.

​​

• Empanada de torresnos: esta receita elabórase como calquera outra referida ás empanadas, só que a fariña debería proceder dunhas espigas de millo corvo.

​​

• Bola de pote: logo de amasar a fariña con auga do caldo, cando acadaba a consistencia, dábaselle forma (podendo incluso introducirlle no bolo un anaco de touciño, carne…) e cociñábase no pote do cocido á vez das patacas.

​​

• Papas de óleo: o óleo é a fariña máis fina, recollida na moenda xusto do pé da moa, por ser este o lugar onde se concentraba. Pola súa calidade, resulta recomendada para a alimentación dos meniños. Con ela pode facerse papas, elaboradas ben con leite (se é que houbera) coas que se mestura mediante o seu cocido.

​​

• Chourizas de sangue: as chourizas feitas co sangue do porco podían levar en Meiro fariña de millo corvo, sendo esta unha das utilizacións máis propias desta variante.

​​

• Bailarinas: as codias de pan duro sobrantes picábanse e engadíanselle á auga fervendo, adoazadas con azucre.

​

• Filloas de fariña milla: durante o entroido facíanse estas filloas, que tiñan a particularidade de ter unha masa moi gorda. 

​​

• Tortilla de pan reseso: para a realización deste prato era necesario un anaco de pan picado bastante miúdo mesturado con ovos batidos, que logo eran fritidos. Por riba, podía adozarse con azucre.

​​

• Afartacáns: os ingredientes son torresnos, cebola e unha cunca de “amoado” (fariña milla mesturada con algo de centeo e, ás veces, trigo). Na tixola bótanse os torresnos e , cando están a medio facer, engádeselle a cebola en anacos. Déixanse dourar un pouco e logo bótanse o amoado cun culleirón e faise como se fosen filloas.

​

Aquí vos deixamos un vídeo de Victoria ensinando estes e outros usos que descoñecíamos do millo corvo:

​

​

​